Jackie Dewaele

Jackie De Waele is wellicht beter gekend als Zaki en dus ook als d.j. eerder dan als auteur (ik herinner me nog een memorable Mike & Zaki-show in Temse in het begin van de jaren zeventig). Sommigen kennen hem ook als cafébaas. In 1981 werd hij door het promotieteam van de krant De Gentenaar aangezocht om op zoek te gaan naar een “themacafé” (avant la lettre) om aan de krant te linken. Die promotiemannetjes waren blijkbaar niet echt goed uitgeslapen, want het leegstaand café waarmee Zaki kwam aandraven bevond zich recht tegenover de redactielokalen in de Vlaanderenstraat.
Vervolgens diende men naar een uitbater te zoeken, maar Zaki’s vrouw Frida was verliefd geworden op de antieke toog die er nu nog altijd staat en gedurende drie jaren baatten ze het dan maar zelf uit. Zoals Zaki zegt: “Ik deed het graag, maar de horeca is zo bindend, terwijl mijn leven niet zo in elkaar zit.”
Ik was destijds, als redacteur van De Rode Vaan, een geregelde klant van het café, omdat je er veel confraters van andere bladen tegen het lijf liep. Zelfs met mijn kinderen durfde ik er soms wel eens binnenspringen. Ik herinner me zo een ontnuchterende ervaring met een “supporter” van A.A.Gent die het mijn kinderen (toen ongeveer vijf en acht jaar) kwalijk nam dat zij met mutsjes van S.K.Beveren rondliepen.
Een prettiger ervaring was dat de zonen van Zaki, David en Stephen, soms met mijn kinderen kwamen spelen in het café. Zo herinner ik me nog dat ze hen hebben leren pokeren - weliswaar met de teerlingen, maar toch… Ja, het waren straffe baasjes die kinderen van Zaki, niet te verwonderen dat ze nu wereldwijd furore maken (“fourure maken” zou José De Cauwer zeggen) als The Fucking Dewaele Brothers of 2 Many DJ’s of Soulwax.
In 2001 bracht Zaki “Vrouwen zonder kleren” uit, een roman die ik met plezier heb gelezen, maar waarvan ik me verder geen fluit, maar dan ook niks, noppes nog van herinner. Het zal dus wel een luchtig ding geweest zijn. Als ik het opensla, merk ik op de eerste pagina al meteen een dt-fout, maar ook dat was ik reeds vergeten. De flaptekst maakt me ook niet wijzer, al slaat de opmerking dat “iedereen die het ‘zeker weten’ wantrouwt, (…) dit boek van het begin tot het einde (zal) verslinden” dus ook op mij.
In 2007 krijg ik een herkansing, want nu heeft Zaki “Het Buurtplein” uitgebracht. Toch is het twijfelachtig dat ik het me deze keer zal aanschaffen, want zelfs zijn dagelijkse column over de Gentse Feesten in De Gentenaar laat ik ongelezen. Maar mijn vrouw is een fan. Dus, Zaki, keep up the good work!

Ronny De Schepper