France Springuel

France Springuel was in 1969 (année érotique) als dertienjarige reeds verliefd geworden op de leraar van haar zus Marie-Christine, zijnde violist Rudolf Werthen. Toch zou het nog duren tot 1988 vooraleer hij effectief met France zou huwen. France Springuel over de tijd van hun kennismaking: "Ik belde hem vanuit Brazilië dat ik eenzaam was en 's morgens vroeg werd er aan mijn deur geklopt: daar stond hij."
France's grote voorbeeld is Jacqueline Du Pré, ook al heeft ze die nooit live zien optreden. In de nacht van haar dood deed ze dan ook de gelofte dat ze ooit iets zou doen om haar nagedachtenis te eren. Haar eerste CD (met Bruch, Schumann en Tsjaikovski) aan haar opdragen was slechts klein bier tegenover het idee om een toneelstuk over haar te laten schrijven door Frank Van Laecke. Dat werd dan "Smiley" in 1999, waarin France werken "naspeelt" van Bruch, Brahms, Bach en natuurlijk Elgar, maar ook muziek die voor Du Pré "had kunnen" geschreven zijn (Kantsjeli en Tavener). De idee voor het stuk is dus ouder dan de film "Hillary and Jackie", maar toch kan men het als een soort "rehabilitatie" beschouwen.
Het leeftijdsverschil is echter te klein opdat Du Pré ook de reden zou kunnen zijn dat France voor de cello heeft gekozen. In tegenstelling met de passionele verhouding van Du Pré tot "de" cello, was het bij Springuel puur toeval. Haar zus was immers een soort van wonderkind op de viool en "uit compensatie" opteerde France dan voor een cello. Ze wilde namelijk een instrument dat gróter was dan dat van haar geprezen zus. Nadat ze de Tsjaikovski-prijs had gewonnen, werden de rollen echter omgekeerd. Marie-Christine speelt nu in een orkest in Brazilië, terwijl France een wereldsoliste zou kunnen zijn.
Maar ook al omdat France zelf (overigens laureate in de Tenutowedstrijd 1978) niet echt van tournees houdt, heeft ze haar solistencarrière bewust op een laag pitje gehouden. Werthen noemt haar "Moeder Teresa" en heeft het over haar "speciale relatie" tot dieren. "Het liefst zou ze in de oceaan (dus niet in een afgesloten ruimte) gaan zwemmen met dolfijnen!" Of ze om zo "natuurlijk" mogelijk te zijn dat ook naakt zou doen, zegt hij er niet bij en we kunnen het ook niet raden want het is toch wel van een andere orde dan "poseren met blote boezem om platen te kunnen verkopen, zoals collega's van haar doen". Om nog van de tegenprestaties tegenover dirigenten te zwijgen!
Toch obsedeert het hem blijkbaar een beetje want bij ieder optreden, waar het maar enigszins te pas komt, vertelt hij het verhaal van de blote celliste met een doorkijkcello (een stapje verder dan die uit "Taking off" van Milos Forman dus). Ook nog een laatste opmerking over die dierenaffaire: in tegenstelling tot het rollenpatroon is Werthen de "kattenmens" en Springuel de hondenliefhebber (Bonzo en Mimi). Maar, nu je het zegt, daar kan ik wel inkomen.
France Springuel is ook de organisatrice van het Festival van de Leie. Ondergetekende moet toegeven dat ook hij dacht dat ze slechts het uithangbord moest vormen voor alweer een nieuw initiatief van haar muzikale duizendpoot. Ik herinner me alvast één persconferentie waarop mooie France, haar Festival of niet, nauwelijks aan het woord kon of mocht komen. In de realiteit blijkt het echter wel mee te vallen: met haar strijkstok als een vermanend zweepje in de hand, neemt France wel degelijk het heft in handen op de repetities, die (zoals men misschien wel weet) gratis door alle belangstellenden mogen worden bijgewoond.
Het Festival is dan ook in de eerste plaats tot stand gekomen om het belang van de muziek als communicatiemiddel te beklemtonen. In het prachtige kader van het museum Dhondt-Dhaenens te Deurle, krijgt het publiek dan ook de kans om actief betrokken te worden bij het wordingsproces van een concert. Op die manier kan men grote internationale coryfeeën van de muziek ook eens in short en op sloffen aan het werk zien en horen. Echt iets voor Jean-Luc Dehaene, die dan wellicht niet in zijn nopjes mag zijn met de separatistische trekjes van collega Luc Vandenbrande, maar op één punt zijn ze het blijkbaar volledig eens: "Ik heb enkele concerten van I Fiamminghi bijgewoond en dat was telkens een feest: mijn lievelingsinstrument is de cello en France Springuel van I Fiamminghi is een van de beste cellisten van de wereld."