Daan Van Den Durpel

Op maandagavond 14 november 2000 interviewde ik Daan van den Durpel in Arca, omdat hij daar het stuk "U bent mijn moeder" van Joop Admiraal bracht. Het is een stuk, waarin een zoon afscheid neemt van zijn stervende, aan geheugenverlies lijdende moeder. Beide rollen worden hierin gespeeld door Daan. Alhoewel het een zeer aandoenlijke vertoning was, werd het interview voorafgegaan door een slapstickachtig gebeuren.
Toevallig waren er namelijk ook een aantal blinden komen kij... euh luisteren. En Daan wou daarmee praten en ik vroeg of ik mocht meeluisteren. Goed, terwijl we bezig zijn, komt er zo een dove gast binnen met al van die prulletjes, je weet wel. Hij legt die op de tafel voor die blinden, die dat uiteraard niet zien. Aangezien alles in stilzwijgen gebeurt, wisten die mensen dat zelfs niet eens. En ik kon die kerel niet zeggen dat die mensen blind waren, aangezien hij doof is natuurlijk! Hij heeft dus gewoon zijn spulletjes weer meegenomen en is weggegaan in de overtuiging wat een harteloze bende daar wel aan tafel zat!
Daan Van den Durpel is lange tijd de lieveling van het Gentse publiek geweest, met name in de jaren tachtig toen het Arenatheater in de Ooievaarstraat furore maakte. Dat ging later nog een tijdje door met de musicalafdeling van het Ballet van Vlaanderen, maar sinds het nieuwe millenium geeft Daan opnieuw de voorkeur aan teksttheater. "Veelzijdigheid wordt afgestraft hier in Vlaanderen. Als je ook kunt zingen en dansen, dan zegt men dat je geen ernstig acteur kan zijn. En daarbij, je veux finir en beauté."
Af en toe gooit hij er een Franse zin tussen, want na 17 jaar op de Coupure te hebben gewoond (in Résidence Mogador) en nadien lange tijd in Bohain, pendelt hij nu tussen Antwerpen en Parijs, waar twee oude tantes wonen, die hem zeer dierbaar zijn. Tegelijk maakt hij daar van de gelegenheid gebruik om stemmetjes in te zingen.
"Ik ben nu 48 en heb mijn verwachtingspatroon bijgesteld: ik ben blij met alles wat op me afkomt. De hardste les in het leven is dagelijks in de spiegel kijken. Maar ik heb daar geen moeite mee: ik ben blij dat ik al zo oud geworden ben. Jongens, ik was al 37 toen ik nog Tony speelde in 'West Side Story'! 't Wordt tijd dat ik nu mijn tanden zet in rollen met vlees aan de botten. Trouwens dat vluchtige karakter is juist het mooiste van onze stiel."
Toch glundert hij als ik hem zeg dat hij er nog altijd erg afgetraind uitziet. "Zeker! Nog alle dagen. Maar nu is dat enkel voor mezelf."
Daan heeft deze tekst erg naar zich toegetrokken. "Joop Admiraal zou zijn stuk niet meer herkennen. Een monoloog lèèr je niet, nee, die leer je àf. Tot hij zo zuiver en zo juist mogelijk klinkt. Dat maakt het natuurlijk wel een heel eenzame bezigheid. Bij de voorbereiding heb ik veel hulp gehad van regisseur Jo Decaluwe, die ik al ken sedert hij me op mijn zeventiende kwam halen om in 'Reinaert de Vos' te spelen, maar nu het stuk loopt, ben ik helemaal op mezelf aangewezen. Ik doe zelfs mijn eigen licht en klank."
Als hij de moeder speelt, spreekt hij Lokers, zodat ze soms de nicht lijkt van Kamiel Spiessens. "Oesje!" zegt ze zelfs eventjes.
"Maar dat is Lokers!" verweert Daan zich. "Trouwens van wie denk je dat Chris de stiel geleerd heeft misschien?" Voor wie het nog niet wist, Chris Van den Durpel, bekend van zijn typetjes op televisie, is de acht jaar jongere broer van Daan. Tussen hen beiden in, is er ook nog (eveneens met vier jaar verschil) Jo, die les geeft in contrapunt en fuga aan het Gentse conservatorium.
Het stuk van Joop Admiraal dateert reeds van 1981 en sedert de moeder van Daan stierf in 1994, loopt hij al met de idee rond om het stuk te brengen. Maar het rouwproces verloopt erg traag. Ook nu nog zijn de tranen die hij in het stuk schreit geen glycerinetranen, geen "toneeltranen".
"De laatste twee jaren heb ik met een project van de Vlaamse Gemeenschap vooral opgetreden voor dementerende bejaarden. Daar heb ik veel uit geleerd."
In het stuk stelt de moeder ook de vraag: "Had jij niet liever een meisje willen zijn?"
Daan: "Dit staat zo in de tekst. Het is de manier waarop mensen uit een vorige generatie een homoseksueel benoemen, al heeft dat daar op zich niks mee te maken. Ik ben net als Admiraal homoseksueel en heb ook geen enkele moeite om daarvoor uit te komen, maar als het niet zo in de tekst stond, had ik dat er niet ingebracht."

Ronny DE SCHEPPER