Tijdens mijn vakantie op Tenerife in februari 2002 heb ik - in tegenstelling tot het jaar daarvóór toen ik welgeteld één boek heb gelezen (het was dan wel "De slinger van Foucault", maar kom) - niet minder dan zeven boeken gelezen, waaronder “La vie sexuelle de Cathérine Millet” en "Zei Lila" van Chimo, precies het boek dat vóór Millet (met name in 1996) zo'n mediasucces was. Tevens geeft dit aan hoe vergankelijk succes in de media is, want nu spreekt haast niemand er nog over. En nochtans wordt het nu pas interessant: was het nu een mystificatie of niet? Welke bekende schrijver heeft zich hierachter nu schuil gehouden (Alina Reyes werd genoemd als mogelijke auteur, naast Philippe Sollers)? Of was het dan toch een jonge beur (Fransman van Noord-Afrikaanse afkomst) die er niet in slaagt zichzelf nog eens te evenaren, laat staan te overtreffen?
Mijn persoonlijke mening gaat naar de eerste opvatting. Om twee redenen: een praktische en een literaire. Als men de ontstaansgeschiedenis van het boek letterlijk zou nemen, dan zou Chimo, de beur uit het boek dus, niet eens een advocaat kénnen, laat staan dat hij zijn geschriften langs die weg aan een uitgeverij zou bezorgen!
De literaire reden is dat hij te vaak herhaalt dat hij niet beslagen genoeg is, zijn woordenschat ontoereikend, dat hij eigenlijk niet in staat is om een dergelijk literair werk tot een goed einde te brengen. Deze overdreven bescheidenheid staat haaks op de sterke persoonlijkheid die de schrijver moet hebben om in dergelijke omgeving overeind te blijven.
Want het is precies de beschrijving van deze sociale omstandigheden die dit boek zo prachtig maakt. Al zijn de erotische scènes (en het betreft hier wel degelijk erotiek!) natuurlijk ook om duimen en vingers en andere lichaamsdelen af te likken. Dat zou trouwens ook het geval zijn voor de verfilming door Ziad Doueiri uit 2004.
