Johnny Depp

Johnny Depp, de lieveling van Jenny Dop

Hoe Johnny Depp aan zijn imago van sympathieke rebel is geraakt is me eigenlijk wel een raadsel. Toen hij zijn vriendin Kate Moss in zijn discotheek "The Viper Room" eens betrapte op een stoeipartijtje met Naomi Campbell, kneep hij haar bijna de keel dicht. Ik vraag me af wat daar zo sympathiek aan is? Er vallen toch wel wat leukere dingen te bedenken die men in zo'n situatie zou kunnen doen, zeker! Een paar maanden later was het weer prijs toen Moss een reclamecampagne voor Calvin Klein-ondergoed maakte samen met Michael Bergen. Depp weer jaloers tot en mét.
Johnny Depp staat voor mij dan ook voor nep. Enkel meisjes van het niveau van Jenny Dop kunnen voor hem vallen: zijn idool is niet voor niks Joseph Pujol, de petomaan uit de Moulin Rouge!
Die "Viper Room", dat is ook de plaats waar River Phoenix overleed aan een mix van alcohol en drugs. Depp, die in zijn jeugd aan zelfverminking deed (naar eigen zeggen omwille van het feit dat hij geen borstvoeding kreeg), wordt vaak als volgend slachtoffer naar voren geschoven. Anderen leggen dan echter de nadruk op de "Buster Keaton"-kant in zijn karakter, die b.v. heel sterk tot uiting kwam in "Benny and Joon" van Jeremiah Chechik (1993). Dat hij een groot bewonderaar is van deze komiek zal ik hem zeker niet kwalijk nemen, maar de misselijk makende manier waarop hij in deze film Buster Keaton gewoon plagieerde, vond ik beneden alle pijl.
"What's eating Gilbert Grape" van Lasse Hallström lag duidelijk in dezelfde lijn, alleen waren de rollen nu omgedraaid. In plaats van Benny (Aidan Quinn) die op Joon (Mary Stuart Masterson) moet letten en "dus" ook op Sam (Johnny Depp), die ze heeft "gewonnen" bij het pokeren, speelt Depp in "What's eating Gilbert Grape" een jonge kerel die op zijn zwakzinnige broertje (Leonardo DiCaprio) moet passen. Daarbij toont hij ook enige gevoelens voor een reizigster, gespeeld door Juliette Lewis, die ook haar debiele stemmetje nog eens bovenhaalt, terwijl Mary Steenburgen begrijpend toekijkt.
Er schuilen dus duidelijk twee personen in Johnny Depp: de romantische poëet en de onstuimige geweldenaar. Dat bleek al in de film waarmee hij in 1990 doorbrak, "Cry-Baby" van John Waters. Daarin speelt hij immers de titelrol, een rebelse weesjongen in Baltimore, weliswaar lichtjes delinquent, maar tegelijk tot over z'n oren verliefd op een meisje dat van betere komaf is dan hijzelf (gespeeld door Amy Locane en niet zoals oorspronkelijk aangekondigd Traci Lords, die reeds een pornoster was op haar vijftiende en wel degelijk in de film meespeelt, maar in een andere rol). En telkens als hij ontroerd is, laat hij dan één traan.
Maar het is vooral "Please Mister Jailer", zijn parodie op "Jailhouse Rock", dat wordt gesmaakt. Misschien niet helemaal verwonderlijk daar Depp op de eerste plaats een rockzanger wou worden. Hij speelde gitaar bij "The Kids" (niet die van Ludo Mariman neem ik aan) en werd op die manier ontdekt door Nicolas Cage. Deze zorgde ervoor dat hij aan de slag kon als yuppie-advocaat in de serie "21 Jump Street" en op vier jaar tijd werd Depp geen rock- maar dan toch een TV-ster, die de Amerikaanse equivalenten van Joepie vulde. Zijn gezicht sierde zo vaak de voorpagina's van dit soort pulpbladen, dat John Waters zich afvroeg wie dat wel mocht zijn. Via zijn vriend Willem Dafoe, die Depp aan het werk had gezien in "Platoon" en er erg tevreden over was, is Waters dan met hem in contact gekomen.
Wat Waters vooral aantrok in Johnny Depp was dat hij eigenlijk een hekel heeft aan het feit een tieneridool te zijn, wat hem ertoe drijft op subtiele manier de spot te drijven met zijn eigen imago. Hijzelf geeft overigens grif toe dat hij enkel in de serie meespeelde voor het geld. Sinds de soap-series op VTM kennen we dit verhaal echter wel...
Onmiddellijk na "Cry-Baby" draaide hij "Edward Scissorhands" (1991) en regisseur Tim Burton ("Batman") vertelt net hetzelfde: het feit dat Johnny niet gelukkig is met zijn imago wordt gereflecteerd in de problemen van de jongen die met zijn scharehanden in de belangstelling komt staan. Anderzijds was voor Johnny het voornaamste aantrekkingspunt van deze film wellicht dat hij erin het liefje van Winona Ryder mocht spelen, wat hij ook in werkelijkheid was, nadat hij eerst Jennifer Grey ("Dirty Dancing") en Sherilyn Fenn ("Twin Peaks") had "uitgeprobeerd". Kort daarna ruilde Winona hem echter in voor David Pimer van de groep Soul Asylum. Gezien Depps houding tegenover Kate Moss had ze daarvoor misschien wel haar redenen...
Geboren in Kentucky op 9 juni 1963, groeide John Christopher Depp II op in Florida. Meteen manifesteerde hij zich als een onuitstaanbaar joch. Hij vocht te pas en vooral te onpas, was een kettingroker op 12-jarige leeftijd en toonde zijn blote kont aan zijn leraar. Deze was helaas voor hem geen pedofiel en Johnny werd van school gegooid. Rond die tijd scheidden zijn dolgedraaide ouders en aangezien geen van beiden echt op het hoederecht over deze paljas gesteld was, werd hij min of meer aan zijn lot overgelaten.
Het was toen dat hij met die rockgroep startte, waarmee hij naar Los Angeles trok. Ze deden op een bepaald moment het voorprogramma van Iggy Pop, waarmee Johnny, sympathiek als hij is, op een avond zwaar in de clinch ging, ook al is hij dan een fan van Iggy Pop, die later in "Cry-Baby" zijn tegenspeler zou worden.
Toen hij twintig was, huwde hij de vijf jaar oudere Lori Allison. Dat huwelijk duurde maar heel eventjes en toen ook zijn groep nog splitte, probeerde Johnny het solo in enkele clubs. Het is daar dat Nicholas Cage hem opmerkte.
In zijn eerste filmrol voor "Nightmare on Elm Street" wordt hij uiteengereten door Freddy Krüger (vandaar dat hij in "The Final Nightmare" uit 1991 nog eens een korte cameo-rol mocht vertolken), idem dito voor zijn tweede in "Platoon". Dat is al wat serieuzer, maar als de rol er op de montagetafel wordt uitgeknipt, brandt het enthousiasme van Depp toch maar op een laag pitje. Maar dan komt het aanbod om de rol van Tom Hanson te spelen in "21 Jump Street" en het vervolg kent u al.
En dan volgde "Ed Wood", opnieuw van Tim Burton, een kolfje naar de hand van Johnny Depp, die graag "losers" neerzet. Toch was hij slechts tweede keus, want oorspronkelijk wilde Burton opnieuw (na "True romance") het koppel Patricia Arquette-Christian Slater opvoeren. Maar dat soort name-dropping is de laatste tijd een sport geworden. Zo wordt er omgekeerd beweerd dat Depp zou geweigerd hebben op te treden in "Dracula", "Chaplin", "Speed", "Legends of the fall", "Backdraft", "Untamed heart", "Sliver", "Thelma and Louise" en "The three musketeers".
Depp was daarna te zien in "Don Juan de Marco and the centerfold", waarbij zijn idool Marlon Brando op Johnny's aanvraag zijn come-back maakte als een psychiater die Depp moet behandelen omdat deze denkt dat hij een reïncarnatie is van Don Juan.
Daarna werd het lange tijd stil rond Johnny Depp. Tot eind mei 1999 Lili-Rose ter wereld kwam, het dochtertje dat hij had verwekt bij het Franse zangeresje/actrice Vanessa Paradis. Ze hadden elkaar leren kennen tijdens de opnames van een film van Roman Polanski in Parijs.