Stanley Clarke

Stanley Clarke (°1951) studeerde eerst viool daarna cello maar uiteindelijk zakte hij nog dieper en studeerde hij contrabas op de Philadelphia Musical Academy. Nadien speelde hij elektrische bas en richtte de jazzrock-groep Return to Forever op. Hij schrijft ook soundtracks voor o.a. "Passenger 57", "Boyz N the Hood", "What's love got to do with it" en "Poetic Justice". Op het einde van de jaren zeventig kwam er reeds een "Best of" uit die ik voor De Rode Vaan als volgt heb gerecenseerd: "Laat ik het maar meteen toegeven: ik hou niet erg veel van jazzrock. Bovendien vind ik dat een bassist zijn plaats in de groep moet kennen. Egotripperige bassisten als Jack Bruce b.v. liggen bij mij dus niet in de gratie. Men kan dan wel denken dat ik de verzamelelpee van de jazzrockende bassist Stanley Clarke met het nodige scepticisme op de draaitafel legde. Maar toen kwam de verrassing: het viel allemaal best mee. En dat zal zeker niet in de laatste plaats te wijten zijn aan het feit dat Stanley Clarke inderdààd weet wat de functie van een bassist is. Want ik hoop dat men uit het voorafgaande niet afleidt dat ik vind dat een bassist slechts zijn loopjes moet afwerken. Neen, een stevige basmelodie contrasterend met de lead, dat is jè van hèt (dat wist kameraad Bach reeds). En Clarke doet dat dus uitstekend, terwijl het soleerwerk deskundig wordt overgelaten aan knapen als Jeff Beck, Chick Corea, John McLaughlin, Jan Hammer, e.a. Kenners hebben wellicht geen boodschap aan een elpee als deze, maar voor mensen die nog niet zo met het genre vertrouwd zijn (zoals ik), is het een bijna onvoorwaardelijke aanrader."