Publiekstheater

PUBLIEKSTHEATER GAAT UIT ZIJN DAK
Terwijl het vroor dat het kraakte, werd in de Neerscheldestraat in 2000 de foto genomen voor de start van het Publiekstheater, het samenwerkingsverband tussen het vroegere NTG en Arca. Naar een idee van de pas afgestudeerde fotograaf Lieven Van Assche, werden drie scènes uitgebeeld op de drie verdiepingen van een huis dat voor afbraak was bestemd en waarvan de voorgevel was "afgepeld".
De drie verdiepingen staan symbool voor de drie zalen van het Publiekstheater: KNS, Minnemeers, Arca. Maar volgens directeur Jean-Pierre De Decker zijn de drie taferelen niet symbolisch voor de taakverdeling. Het zou inderdaad moeilijk zijn om ze te laten beantwoorden aan het grote repertoire (KNS), het alternatieve circuit (Arca) en het hedendaagse theater (Minnemeers). Op het gelijkvloers staat immers een pompier een brandje te blussen, terwijl een vrouw staat te strijken. Op de eerste verdieping zit een vrouw in bad, terwijl haar man zich afbeult op de hometrainer. Op de tweede verdieping tenslotte speelt een saxofonist, begeleid door een contrabassist terwijl het bekende tango-duo Recuerdo danst, niet op hun muziek echter, maar op die van NTG-componist Joris Schoenmaekers.
Nochtans waren oorspronkelijk twee echte beroepsmuzikanten voorzien: bassist Karel Algoet en saxofonist Rik Bossuyt. Deze laatste zakte echter door de vloer en diende te worden vervangen door één van de vele vrienden van de fotograaf, die aan deze sessie eveneens hun medewerking verleenden. Hopelijk is dit niet een symbolisch voorteken dat het Publiekstheater om door de grond te zinken is van schaamte.
In diezelfde gedachtengang zou men ook kunnen beweren dat het allemaal niet veel om het lijf zal hebben, want dat was alvast het geval met Maaike Cafmeyer, de enige beroepsactrice die haar medewerking aan deze opname verleende en die bij vriestemperatuur naakt en rillend in het bad diende plaats te nemen. Zij is binnenkort te zien in "God van Morgen", een stuk gebaseerd op het werk van de Markies de Sade, en kon zo alvast eens ondervinden hoe sadistisch een regisseur kan zijn.
"Wat moet ik doen?" roept ze op een bepaald moment ontredderd naar de fotograaf. "U recht stellen," klinkt het prompt vanuit het groepje voorbijgangers die belangstellend stil zijn blijven staan.
Op een zolderkamertje naast de ontmantelde woning heeft men het legendarische Gentse model Minouche geïnstalleerd. Tegen dat de eigenlijke opnames beginnen, blijkt het echter te zeer in het donker te liggen en er worden Minouche een aantal afzonderlijke takes beloofd.
Buurtbewoner Marcel Verlot, voorzitter van wielerclub de Bellevue Trappers, staat het tafereel dampend gade te slaan. "Dertig, veertig jaar geleden zat ik ook een beetje in 't vak," zegt hij met een knipoog. "Niet als acteur, hé, maar als variété-artiest."
Deze seizoensfoto zal gebruikt worden als affiche, op de repertoirebrochure, op de website en in een bioscooptrailer van Barend Weyens. Het Publiekstheater zelf gaat eind september van start met een "Big Bang", een spetterend openingsweekend in de drie zalen. "Er zullen tal van nieuwe namen bij zijn," zegt Jean-Pierre De Decker, "wat logisch is, aangezien slechts drie acteurs van het eerste uur de overstap zullen maken: Daan Hugaert, Hilde Heijnen en Matthias Sercu. Al de anderen gaan hun eigen weg, al zullen zij af en toe ook wel voor het Publiekstheater werken. Dit valt overigens totaal niet te vergelijken met de 'grote schoonmaak' van bij mijn ambtsaanvaarding. Deze jonge mensen hebben een heel andere mentaliteit. Zij zijn niet meer van de generatie die denkt ergens te kunnen blijven tot men met pensioen gaat."
Wie er echter uiteindelijk niet bij zou zijn, is De Decker zelf, aangezien hij totaal onverwacht op 3 juni 2001 overleed ten gevolge van een hartaderbreuk.