Arnold Schwarzenegger

De oerconservatieve Arnold Schwarzenegger (°30/7/1947) is gedebuteerd in 1970 als Hercules in "Hercules in New York". Zoals de titel al aangeeft, was dit een giller en het was misschien maar best dat Schwarzenegger toen een schuilnaam had (Arnold Strong) zodat hij in 1985 een tweede kans kon wagen als "echte" acteur (als we dat "echte" dan tegenover zijn films als bodybuilder willen plaatsen, zoals "Pumping iron", die vooral in homofiele middens veel succes hadden) in "Red Sonja" van Richard Fleischer, waarin hij meteen al Brigitte Nielsen moest partij geven.
In 1991 was Arnold Schwarzenegger te zien in "Terminator 2: judgment day", zeven jaar na deel één uiteraard opnieuw (aangezien de film het zesvoudige opbracht van wat hij had gekost) een film van ex-vrachtwagenchauffeur James Cameron, die ook het scenario schreef, samen met William Wisher, aangezien Cameron nu de echtgenoot van Kathryn Bigelow is, terwijl hij deel één nog met z'n toenmalige eega Gale Ann Hurd schreef.
Linda Hamilton zorgt voor vrouwelijk schoon, maar i.p.v. moederlijke gevoelens tegenover haar tienjarige zoon (in deel één mislukte een aanslag op haar leven toen ze zwanger was) is ze eerder een macho-vrouw, zoals het de laatste tijd past in Hollywood.
Robert Patrick steelt de show als de "slechte" robot in politiekleren (in deel één was Schwarzie dat nog, maar hier zet hij zijn kindvriendelijk imago van "Kindergarten Cop" nog wat in de verf) en aangezien het vooral een high tech-film is, lopen Edward Furlong als de jonge "profeet", die moet worden omgebracht, en Earl Boen als professor er een beetje verloren bij.
Daarna bestreed Arnold Schwarzenegger als internationale spion het nucleaire terrorisme in "True Lies", alweer van James Cameron, maar deze film krijgt terecht heel wat verwijten te horen als zijnde anti-arabisch, racistisch zelfs. Bovendien noemt men de film ook misogyn, vooral de striptease die Jamie Lee Curtis erin moet uitvoeren en de vechtpartij met Tia Carrere.
Toch is deze film komisch bedoeld, want het is een remake van "La Totale" van Claude Zidi, die de remake echter weer ontelbare keren overtreft. Neem alleen nog maar de drugproblematiek van de dochter. Die wordt in de Amerikaanse versie bijna helemaal weggelaten, maar in ruil mag ze op het einde (zonder veel aanleiding) wel de grote heldin uithangen. Want Cameron zou Cameron niet zijn als er weer niet ontzettend veel stuntwerk, ontploffingen en vooral veel, heel veel nodeloos verkwist geld bij te pas kwam.
In "Last Action Hero" nam Arnold Schwarzenegger het samen met een jeugdige fan op tegen geboefte als Anthony Quinn (Zorba) of F.Murray Abraham (Salieri). En ook tegen Tina Turner, maar daar moest hij niet tegen knokken, want anders zou hij wel eens een pak slaag kunnen krijgen! Een pak slaag kreeg hij alleszins van de Box Office. Met een verlies van bijna vier en een half miljard frank werd het de grootste flop aller tijden. Dat kwam ook omdat Schwarzenegger in deze film eigenlijk zijn eigen personage parodieert.
Na de problemen met "Crusade" (niet te verwarren met de Britse TV-serie "Crusaders") had Schwarzenegger ook nog horen waaien dat men voor "Total recall II" geen beroep meer op hem zou doen en daarom dat hij het nu vooral in komedies probeerde. Het jaar 1995 begon alleszins voor hem met het onwaarschijnlijke verhaal van "Junior". Hierin vindt hij weliswaar Danny De Vito terug (van "Twins"), maar deze keer is het verhaal over een dokter die zichzelf bezwangert als experiment veel onnozeler. Ook de aanwezigheid van Emma Thompson kan de boel niet opvrolijken.
Gelukkig stortte Schwarzenegger zich nadien op de politiek (hij werd zowaar gouverneur van Californië) en op die manier bleven we van zijn “acteerkunsten” gespaard. Alhoewel, “gelukkig”...?