Michelle Pfeiffer

Michelle Pfeiffer was in 1980 te zien in "The Hollywood Knights" van Floyd Mutrux. Ze speelt hierin overigens het kleine rolletje van Suzie Q en wordt in de schaduw gesteld door Tony Danza ("She's out of control") wiens debuutfilm dit is. Zijzelf moest nog twee jaar wachten voor ze in een ander dergelijk vehikel ("Grease 2" van Patricia Birch) als "vedette" werd uitgespeeld.
Later schittert ze als Susie Diamond in "The fabulous Baker Boys" van Steve Kloves (die ook het scenario schreef) naast de broertjes Bridges, maar de grootste flop in dat jaar was ongetwijfeld “The bonfire of the vanities” (Brian De Palma). Deze lang verwachte verfilming van de bestseller van Tom Wolfe werd dus niks. Michelle Pfeiffer weigerde heel terecht de vrouwelijke hoofdrol (nu door een irritante Melanie Griffiths gespeeld) omdat ze het een belediging voor de vrouw in het algemeen vond. Dat ze de vrouwelijke hoofdrol van "Silence of the lambs" weigerde omdat ze vond dat de seriemoordenaar "te sympathiek" werd voorgesteld, is minder te begrijpen.
Later werd ze gelauwerd als beste actrice in Berlijn voor "Love field" van Jonathan Kaplan. Daarvóór had ze in "The Russia House" de show gestolen met wat ze zelf het lelijke eendje noemt. Alhoewel ze voor de rol van Katja in onvervalste Meryl Streep-stijl Engels met een Russisch accent moest spreken, gaf ze in mijn ogen een aandoenlijke vertolking als het Russische liefje van Sean Connery.
Ook in haar volgende film, "Frankie and Johnny", vormt ze een liefdespaar dat wellicht filmgeschiedenis zal schrijven. Niemand minder dan Al Pacino is immers haar partner en dat was blijkbaar zo'n succes dat de twee de romance ook buiten de filmset voortzetten. Onder de oorspronkelijke titel, "Frankie and Johnny in the Clair de Lune", was het een toneelstuk van Terrence McNally, dat in Vlaanderen werd vertolkt door Nora Tilley en Frank Aendenboom. McNally bewerkte het zelf tot een filmscenario.
In deze film speelt Pacino de rol van een kok die het hart wil veroveren van serveerster Pfeiffer. Eigenlijk spelen ze beiden de rol van een "loser". Frankie is een vrouw met een volledig gebrek aan zelfvertrouwen. Haar afkomst is dezelfde als de mijne, zegt Pfeiffer, al voegt ze er lachend aan toe dat opdienen juist één van de weinige jobs is die ze nooit heeft gedaan. Frankie heeft in haar privé-leven een paar zware ontgoochelingen opgelopen en daarom heeft ze gedurende drie jaar naar geen man meer omgekeken. Ondanks goed werk van de make-up afdeling is het een beetje ongelooflijk dat het omgekeerde ook waar is.
In een interview met de onvolprezen Barry Norman van de BBC geeft Michelle Pfeiffer toe dat ze voor deze rol ook weer in haar eigen leven heeft gegraven. Ze noemt uiteraard niet één man die haar gekwetst heeft, maar toch zegt ze dat ze voor diverse omstandigheden aan diverse mannen heeft gedacht. Anderzijds leek het mij overduidelijk dat Norman naar de naam van Malkovich zat te hengelen.
Regisseur Garry Marshall (niet te verwarren met Frank Marshall, de maker van "Arachnophobia") omschrijft "Frankie and Johnny" niet als een sprookje maar als een realistisch liefdesverhaal. "Het gaat over doorsnee mensen en hun alledaagse problemen in verband met liefde, eenzaamheid, seksualiteit..." Zoals Steven Spielberg met "Gremlins" een soort "anti-E.T." wilde maken, zo heeft Marshall met deze film de andere zijde van zijn hitfilm "Pretty woman" willen laten zien. Dat was immers wél een sprookjesfilm!
Als er in deze film dan toch een sprookjeselement zit, dan is het niet zozeer "Assepoester" of "Sneeuwwitje" die door een sprookjesprins à la Richard Gere aan haar grauwe bestaan worden ontrukt, maar wel het aloude thema van het lelijke eendje dat uiteindelijk een prachtige zwaan wordt.
Het is duidelijk dat men met deze film een beetje hoopt op het succes dat "Moonstruck" heeft gehad. Ook dat was geen sprookje, maar een realistische zedenschets over mensen van om het hoekje. Als de vrouwenrol dan nog wordt vertolkt door iemand die gewoonlijk met glamour wordt omgeven (in "Moonstruck" was dat dus Cher), dan heeft dat blijkbaar nog een bijkomend effect. Ongeveer zoals Eddy Merckx placht te zeggen: "Ik ben ook maar een mens."
Alhoewel "Frankie and Johnny" dus zeker geen "soap" is (want dat zijn per definitie sprookjesfilms), toch is het evenzeer duidelijk dat Marshall geput heeft uit zijn rijke ervaring als regisseur van televisie-feuilletons zoals "Happy days", "The odd couple", "The Dick Van Dyke Show" en "Mork and Mindy".
Ondertussen heeft Pfeiffer Al Pacino ertoe kunnen bewegen zijn geliefde New York in te ruilen voor Beverly Hills, alhoewel zijzelf in Santa Monica woont. In 1983 hadden beiden elkaar al ontmoet op de set van "Scarface" van Brian de Palma. Pfeiffer was toen naar eigen zeggen reeds heimelijk verliefd geworden op Pacino, maar naar buiten toe kon men enkel spreken van vriendschap, meer niet. "Ik wilde het voor mezelf niet toegeven," verklaart ze nu, "vooral omdat we toen allebei iemand anders hadden."
Toch zijn die acht jaar tussen Scarface en deze film niet voor niets geweest: "Hij is 'nicer' geworden en ik 'meaner'," lacht Michelle. Niet dat ze zo'n rotkarakter heeft, voegt ze er onmiddellijk aan toe, maar vroeger had ze meer de neiging zich te schikken naar de onderdanige vrouwenrol die de maatschappij en zeker de filmindustrie pleegt voor te schrijven. "Die verandering heb ik eigenlijk te danken aan Al," zegt ze, "want reeds bij Scarface merkte ik dat hij zich ook niet liet doen." Pacino, die wél een volbloed acteur is, heeft haar ondertussen ook reeds zoveel zelfvertrouwen gegeven dat ze nadien op de planken zelfs Shakespeare heeft gespeeld ("Twelfth night").
Ik heb reeds eerder laten doorschemeren, neen, zelfs open en bloot toegegeven dat ik een zwak heb voor zwartharige vrouwen. Ik zal dus wel geen gentleman zijn (want "gentlemen prefer blondes", nietwaar Marilyn?) en evenmin een feestneus (zegt Rod Stewart immers niet dat "blondes have more fun"?), maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik Michelle Pfeiffer eerder omwille van haar acteerprestaties dan omwille van haar uiterlijk heb leren appreciëren. En dat zal haar allicht veel genoegen doen, ook al omdat zij het (toch ietwat bizarre) idee heeft dat ze helemaal niet mooi is.
Anderzijds moet ik wel toegeven dat die appreciatie er niet meteen is gekomen. Zowel in "Ladyhawke", in "The Witches of Eastwick" als in "Grease II", vond ik haar nu niet bepaald schitterend. Haar beste prestatie uit die tijd was ontegensprekelijk haar rol in "Into the night" van John Landis (dit is overigens de enige film, waarin ze - heel even - naakt is te zien en dan nog gewoon functioneel in de badkamer). Toch ben ik pas echt van haar gaan houden sedert "Dangerous liaisons" van Stephen Frears waarin ze aangrijpend de rol van de eerzame Madame de Tourvel vertolkt. Ze hield er trouwens ook een oscar-nominatie aan over, wat ze een jaar later nog eens overdeed met "The fabulous Baker Boys", de debuutfilm van de 29-jarige Steve Kloves, nadat Debra Winger de rol had geweigerd. Alhoewel verwijzingen naar filmdiva's als Rita Hayworth en Lauren Bacall haar de keel uithangen, is het toch zonder meer duidelijk dat het nummertje dat ze op de piano van Jeff Bridges ten beste geeft in de filmgeschiedenis altijd naast de "handschoen-strip" van Rita Hayworth in "Gilda" zal worden geplaatst.
Wellicht heeft Pfeiffer schrik van dergelijke vergelijkingen omdat ze uit een totaal niet-artistiek milieu komt. Ze is van arbeidersafkomst en zelf had ze sedert haar veertiende allerlei baantjes. Toen iemand op een bepaald ogenblik echter een onbeleefde opmerking maakte terwijl ze als caissière van een supermarkt in Long Beach werkte, had ze er genoeg van. Op aanraden van een vriendin begon ze aan Miss-verkiezingen mee te doen, want alhoewel ze nog nooit van VTM had gehoord, wist ze instinctief dat je op die manier in de mediawereld aan de bak kunt komen.
Nadat ze tot Miss Orange Country (Zuid-Californië) werd verkozen, kwam ze in een paar reklamefilmpjes terecht. Op die manier hoopte ze natuurlijk de poorten van Hollywood te forceren. Maar toen dit niet onmiddellijk wilde lukken, zocht ze soelaas bij een dubieuze sekte (bestaan er dan andere?). Gelukkig was er een zekere Peter Horton, een televisie-acteur, die haar daaruit kon redden, zij het dat ze daarvoor wel met hem in het huwelijk moest treden. Zeven jaar zou de relatie toch standhouden. Maar dan kwam the seven year itch, jawel. Of misschien was het dan toch het succes?
Ondertussen zitten we immers reeds op de set van "Dangerous liaisons", waar ze een hartstochtelijke relatie begint met de man die ook in de film de rol speelt van haar "verleider" en daarmee haar (en zijn) ondergang bewerkt, namelijk John Malkovich. Malkovich was echter gehuwd en kon er maar niet toe besluiten om te scheiden. Uiteindelijk breekt hij dan maar met Pfeiffer, waardoor ze tot driemaal toe in een inrichting dient te worden opgenomen. Daarna zocht ze troost bij o.a. gitaargod Eric Clapton.
Toch heeft ze een en ander ook aan haar zeer persoonlijke manier van acteren te wijten. Aangezien ze immers geen volledige acteursopleiding heeft doorlopen, vindt ze zelf dat haar technische mogelijkheden beperkt zijn, zodat ze voor elke rol in zichzelf moet graven.
Daarna leek Pfeiffer in "Batman returns" wel uit een sadomasochistische film weggelopen in haar catwoman-outfit. In een interview stelde Terry Wogan dat de manier waarop ze met de zweep omspringt "will bring out the worst in people". Zij antwoordt raadselachtig: "Or the best..."
Alhoewel Michelle Pfeiffer duidelijk een voorkeur heeft voor "echte" rollen (en soms, zoals in "The Russia House" of in "Frankie and Johnny", haar sexy uiterlijk daarvoor doelbewust verdoezelt) toch wou ze heel graag Catwoman spelen, niet in het minst omdat ze daarvoor Cher, Annette Bening en zelfs Madonna heeft opzij gezet! De producers wrijven zich overigens in de handen, want tijdens zijn openingsweekend heeft de film meer dan 46 miljoen dollar (meer dan anderhalf miljard frank) opgebracht. De prent die op 19 juni in 2.600 Amerikaanse zalen in première ging, verdringt daarmee zijn voorganger "Batman" aan de top van de box office-inkomsten op één weekend tijd.
Alhoewel Michelle Pfeiffer er gewoonweg schitterend uitzag, kon dergelijke rol natuurlijk moeilijk een oscarnominatie opleveren. Toch kreeg ze die, maar dan voor haar vertolking in "Love field", waarin ze dan weer een lookalike van Marilyn Monroe neerzet in een melodrama over rassenproblemen in het begin van de jaren zestig.
Daarna kwam "The age of innocence" van Martin Scorsese (1993), gevolgd door "Wolf" van Mike Nichols. Niet te geloven, in zijn oude dag verandert Jack Nicholson dan toch in een weerwolf en dan nog wel omdat hij met Michelle Pfeiffer vrijt! James Spader, Kate Nelligan en Christopher Plummer vergapen zich net als iedereen aan de "special effects" van Rick Baker ("An American Werewolf in London").
Bovendien adopteerde ze een dochtertje Claudia Rose (de nieuwste rage in Hollywood) en beviel ze in augustus van John Henry, nadat ze begin 1994 met producer David Kelley was getrouwd (later zou hij een goudader aanboren met de reeks "Ally McBeal"). Toch was het niet al rozegeur en maneschijn dat jaar, want Michelle moest haar zus Dedee (°1964) bijspringen toen deze geconfronteerd werd met de zelfmoord van haar vriend acteur Ron Marquette. Die had er genoeg van om in onnozele series als "Red shoe diaries" te moeten spelen. Groot gelijk, maar is zelfmoord niet wat overdreven? Was het niet beter Zalman King een dreun op z'n hersens te verkopen?
Daarna draait Michelle Pfeiffer een film over Marlene Dietrich, gevolgd door een productie die tegen docudrama aanleunt. Ze deed zowaar in Bosnië research voor "Higgins and Beech", waarin ze gestalte geeft aan de oorlogsfotografe Marguerite Higgins, die met haar vaste partner journalist Keyes Beech (rol van Richard Gere) het oorlogsgevaar trotseert.
Ondanks zanglessen (toch nog nodig na "The fabulous Baker Boys") zou Michelle Pfeiffer uiteindelijk toch niet de rol van "Evita" vertolken, want dat werd Madonna. Ondertussen draaide Pfeiffer wel "Dangerous minds", een scenario van Ronald Bass naar "My posse don't do homework", een "autobiografisch" werk van Louanne Johnson. Die zichzelf dus wel een hagiografie toedicht, want in deze film speelt La Pfeiffer een lerares van een klas opstandige kinderen. Als gevolg van de research die ze hiervoor deed, stuitte ze op zoveel geweld en druggebruik in de scholen dat ze de twee kinderen die ze samen met Kelley heeft geadopteerd (Claudia en John) aan privé-leraars toevertrouwde.
Over kinderen gesproken, alle ingrediënten van een screwball comedy zaten in "One fine day" van Michael Hoffman uit 1996, waarin Michelle Pfeiffer en George ("E.R.") Clooney elkaar een hele film lopen uit te schelden om uiteindelijk toch in elkaars armen te belanden. Hun wederzijdse kinderen hebben dit reeds veel vlugger door, maar het is precies het gedrag van deze ettertjes dat er voor mij toch te veel aan was.
Deze film werd gevolgd door "Up close and personal" (John Avnet), waarin oude TV-rot Robert Redford wat ziet in het talent van Michelle Pfeiffer. Haar zus Deedee speelt... haar zus. Eigenlijk is dit het verhaal van anchor woman Jessica Savitch, die ten onder ging aan drank en drugs, maar het scenario werd door Disney Films zodanig opgekuist dat er helemaal niets van overblijft.
Daarna zou ze de hoofdrol vertolken in "Faithfull", de autobiografie van Marianne Faithfull, die overigens zelf de rol van haar moeder (barones Erisso von Sacher-Masoch) zal vertolken. Voor de rol van Mick Jagger zou Marianne het liefst William Dafoe gecast zien. Ze vergeet echter dat het dan deze keer Michelle Pfeiffer zal zijn die ermee naar bed mag gaan... Misschien is niemand minder dan Emma Thompson daar wel jaloers op, niet op Pfeiffer, maar op Dafoe! Aan een Amerikaans homotijdschrift verklaarde Thompson immers dat ze vaak lesbische fantasieën had, met dan vooral Michelle Pfeiffer als onderwerp...